donderdag 8 december 2011

Kim S., meer dan een breigoedprinses

1/via de standaard2/ enkele vluchtige impressies van het atelier
Het was op de vooravond van de herfst, toen alle blaadjes nog pretentieloos aan de bomen hingen, gewoon groen waren en overdag vrolijk knisperden in de warme nazomerzon. Bang om onze afspraak te missen, scheurden we met onverantwoord hoge snelheid en op veel te luide tonen van Fleetwood Mac doorheen de mist die in dikke pakken over de velden hing. Vriendin J. zat aan het stuur, ik nam de honneurs waar als live GPS. Eindbestemming: het atelier van een jonge modeontwerpster, op een plek in het land waar je dat allerminst zou verwachten. In een clean, witgeverfd appartement, op een boogscheut van het fort van de helmboswuivende Minister van Oorlog, huizen Kim Stumpfs creatieve ideeën, designs en visie op mode. Geen rommelige zolderkamer waar ze zich bij kaarslicht overlevert aan de impulsen van de Muze van het Modeontwerp dus. Stumpf werkt als een plichtsgetrouwe, efficiënte businessvrouw aan collecties waar ze zelf in gelooft. U kent haar misschien wel van de sculpturale mantels, het breigoed, de prijs die ze won via Mode in the City ('Prijzen zijn belangrijk, niet enkel voor het financiële aspect, ook voor de bekendheid die je ermee verwerft.') of haar deelnames aan Spullenhulp en Fashion in Style. Via Knack Weekend kregen we de kans het verhaal achter dat misschien iets te afgelijnde beeld te leren kennen. Stumpf is tenslotte nog niet zo heel lang actief met eigen label, maar wel al goed op weg om hoge ogen te gooien.

Het contrast met de chaos in de auto even daarvoor kan niet groter zijn. Er heerst absolute sereniteit op twee hoog. Radio Klara laat een airke van Joseph Haydn horen, her en der kabbelen ingehouden gesprekken. Als er geen paspoppen, rekken met kleding of rollen stof hadden gestaan, scheelde het niet veel of we waanden ons op een lijkbede. Dan neemt Stumpf het woord. Aanvankelijk aarzelend, want jezelf verkopen aan een bende wildvreemden gaat niet van een leien dakje. Van zodra ze over de wintercollectie begint, gaan haar ogen enthousiast glimmen en groeit de overgave. Ze neemt er geregeld een sample bij van een van haar jassen om te tonen hoe ze werkt ('Ik teken het patroon op een A4'tje door de vorm met punten aan te geven. Dat vergroot ik uit op twee meter, en verbindt zo dezelfde punten op de pop, later ook in stof. Dat verbinden is voor mij creëren.'). Er worden flessen cava ontkurkt ('Ja, ik heb een sponsor.'), de ooh's en aah's zwellen bij iedere nieuwe sjaal die wordt doorgegeven. Elke wolsoort is verschillend en elke wassing of behandeling geeft ook weer een ander, uniek effect ('Altijd spannend. Anderhalf jaar op voorhand weet ik allesbehalve hoe alles er uiteindelijk zal uitzien.'). De breisels ('Italiaanse wol, behandeld door Belgische fabricanten.') financierde ze met de INNO-prijs, de kosten van de huidige, eerste collectie raapte ze met veel moed en een lening bij de Vlaamse Overheid bijeen.

Met een achtergrond in de beeldhouw- en schilderkunst was mode een logische volgende stap. 'Aan mode vind het totaalpakket zo interessant: via fotografie, inspiratie en moodboards schep je een heel eigen wereld', aldus Stumpf. Na talloze stages bij onder meer Haider Ackermann, Vivienne Westwood, een Belgische patroonmaakster en schoenontwerper Robert Clergerie (die van de kurkzolen) ging Kim Stumpf op zoek naar een nieuwe uitdaging, terwijl die al die tijd recht onder haar neus had gelegen: een eigen collectie ('Ik durfde eerst niet zo goed, maar kon het uiteindelijk toch niet laten.'). Ze vertelt over de intensieve dagen in en rond de showroom in Parijs, in samenwerking met het Flanders Fashion Institute ('Een dure affaire: drie dagen showen met drie kost ons 5000 euro.'), iets wat ze twee dagen nadien zal overdoen in Milaan voor haar lente- en zomercollectie van 2012. Dan acht Stumpf de tijd rijp voor een primeur. De bewuste collectie is nog zo recent (sommige stukken hangen nog met speldjes aan elkaar), dat iedereen de adem inhoudt wanneer ze het rekje binnenrolt. De winterachtige tricot stoffen, zware breisels en viltachtige mantels worden ingeruild voor ensembles die de term 'luchtigheid' zeer ernstig nemen. Ragfijne jasjes, bolero's en jurkjes in gebreid linnen, katoen, tule en zelfs ecologisch bedrukte bamboe spelen de hoofdrol. Ook het breigoed van de stola's en cardigans krijgt, door het losse haakwerk en de mogelijkheid tot drapage, een zomerse invulling. Details als Indische kantwerkjes of onverwachte stropmogelijkheden maken de ontwerpen pienter, zachter, sensueler, maar contradictorisch genoeg ook net dat tikkeltje krachtiger. Stumpf inspireerde zich op Black Emanuelle uit de gelijknamige, soft-erotische film. De silhouetten krijgen in de bijbehorende catalogus (die recht van de drukker in onze handen wordt gedrukt) bijval van de kustlijnen en krijtrotsen van Nord-Pas-de-Calais. Kim Stumpf heeft, behalve een besmettelijke passie voor mode en een uitgekiend masterplan, duidelijk veel in haar mars. We ain't seen nothing yet!



Kim Stumpf is op zoek naar een ijverige stagiair(e). Alle info vindt u via het FFI.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten