Caroline de Maigret voor Chanel - Tommy Ton via Style.com
Ik hou van haar. Daarom laat ik het groeien. En laat het dat nu net aan overdreven snelheid doen. De staat van perfectie gedijt bij wijze van spreken voorbij wanneer ik mezelf op een schaars moment goedkeurend spiegel. De grootste probleemzone van dit euvel: de froe. Mijn lokken zijn al wispelturig, met mijn pogingen tot het beteugelen van de voorste regionen begeef ik me op glad ijs. Dat springt daar alle kanten uit uitgezonderd de juiste, baant zich een weg die geen rechte is en laat zich allesbehalve temmen. Toch kan ik het niet laten de schaar erin te blijven zetten. Heb ik ze niet, dan wil ik ze. En heb ik ze, dan verfoei ik ze driekwart van de keren ik in de buurt van iets reflecterends kom. Zo ook laatst, bij de fotograaf. De pas moest worden vernieuwd en mijn voorraad foto's uit het hokje van het station bleek onvindbaar. Ik dacht: 'Makkie, gewoon mijn fotogezicht opzetten (denken aan iets ondeugends - de blik lichtjes naar beneden houden - oprecht lijken) en klaar.' Ging dat even mis. Ik zag onmiddellijk wat er niet klopte aan het beeldje dat ze me op haar camera aanwees. De pony deed niet mee. Ik vroeg, - ongemakkelijk, aangezien ik niet van zinnens was de narcistische diva uit te hangen - terwijl ik met een hoofdschuddende beweging de woestenij op mijn voorhoofd in keurig hangende draperieën poogde te krijgen: 'Dan nog maar een keertje? Die froufrou hè?!' Ze kon er gelukkig om lachen, zij het groen. Ik dan ook maar, zij het geforceerd en vol schuldgevoel. De tweede foto was nog erger dan de eerste. Beschaamd gaf ik uiteindelijk maar mijn toestemming tot printen. Waar maakte ik me eigenlijk ook druk over? Zo'n foto op een identiteitskaart stelt niets voor. En toch kan ik die vreemde vlaag van jaloezie nog steeds niet onderdrukken bij het zien van andermans perfecte snit. Caroline de Maigret par exemple, een van die vele Françaises die een dochter van Serge Gainsbourg had kunnen zijn en haar schoonheid misbruikt om te verdoezelen dat ze eigenlijk met niets speciaals bezig is, heeft een prachtexemplaar. Sinds ik in dit Vogue artikel ontdekte dat ze geeneens conditioner gebruikt, ben ik helemaal het noorden kwijt. De trut. Balsems, kappers en glossy trucjes ten spijt: ik blijf eigenwijs dapper verder strijden en rust niet alvorens mijn voorhoofddemonen tot makke sprietjes te hebben afgericht. Of toch minstens tot ik een froufrou weet te creëren die langer dan de gemiddelde drie dagen in de plooi blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten