Dagen als deze, ze zijn zo fragiel. Met de zon, voorbarige voorbode, halfhoog aan het hemelgewelf. Vogels en bouwvakkers die de ziel uit hun onhandelbaar geworden lijf fluiten. 's Ochtends twijfelen over de dikte van een jas en of handschoenen nog moeten.
Dagen als deze, ze zijn zo kort. Vol plannen die, ongepland, verschijnen en weer verdwijnen. Ze passen niet, zijn te talrijk en te overweldigend voor de praktijk. 's Avonds twijfelen over een wallenvrije oogopslag of toch maar niet meer kunnen stoppen in het zoveelste boek.
Dagen als deze, ze zijn zo vol herinneringen. Aan alle zomers met korte fladderjurkjes en lompe cowboylaarzen die door grasvelden, bier en modderpoelen ploeteren. De muziek is bijkomstig want hoofdact zijn te vangen blikken. 's Nachts twijfelen over de tent en het aantal achterovergeslagen bekertjes.
Dagen als deze, ze zijn zo vals veelbelovend. Dat linnen wapperlappen in biokatoen afgewerkt met rieten accessoires ook als niet-Ibizahippie kunnen. Warm worden van het idee voortaan de vrije ziel te celebreren, in gedachten al halfnaakt rond een kampvuur dansen. 's Anderendaags twijfelen over de dikte van een jas maar zeker weten dat handschoenen moeten. En terugverlangen, naar dagen als deze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten