Sehnsucht, und andere Wirklichkeiten.

Reizen is altijd een beetje vluchten. Van de dagelijkse sleur bijvoorbeeld. Het vertrouwd geraakte uitzicht bij het ochtendlijke uiteenhalen van de gordijnen. Van vriend PC en makker Thesis. De stapels academische literatuur. Het moeten. Het willen, maar niet kunnen. Want weg van huis kan alles. Ook al smaakt het water er mit Sprüdel anders, en is je favoriete merk melk niet verkrijgbaar. Maar je bent op reis, dus je ziet het door de vingers. En plots gaat er wel schuldgevoelloos vlot een stuk taart per dag in. Is de plaatselijke Happy Hour een goeie reden om de tequila met sloten (want: in een mierzoete vermomming) naar binnen te kappen. En dat vettige kieken waarvoor je thuis al eens zou slikken? Gewoon doen, met Hänchen en vettige aanverwanten erbij. Want op reis is het altijd feest. En tijdens dat gefeest ga je de invités bekijken, vergelijken, afwegen tegen 'die van ons'.

De huizen zijn er bijvoorbeeld ongeveer even statisch en rijzig, maar dan communistischer en met graffiti als primer. Men spreekt er Duits, soms Turks, af en toe iets Sovjetachtigs, steeds vaker Engels. Janus Modal is stevig betatoeëerd, draagt heel veel zwart of net veel kleur (en maar weinig iets ertussenin) en loopt met stevige (want platte) tred. Aan zijn haar te zien lijkt het wel alsof de kapper rond een bloempot heeft gewerkt. Het ruikt er, behalve naar Libanese, Siamese of Japanse keuken, sterk naar avant-garde en anarchisme. Maar bang hoef je niet te zijn, want de stad is van en voor iedereen. Ook als er al eens een stevige toeristische veest (want dat vreemde eten zijn ze toch niet gewoon, nietwaar?) wordt gelaten in het rijtje voor een foto van André Kertész, stapt men vredelievend-vastberaden achteruit om het streepje darmgas te laten passeren. En die zwalpende, naar metrokaartjes hengelende Kotbusserbewoners zijn tenslotte ook maar mensen. Vintage en Bio zijn er drijfveren, eerder dan catchphrases of valse lokmiddelen. De peuters zeuren er schattiger dan die van ons. Iedereen leest er, eet er, drinkt er, praat en analyseert er op terrassen, in regen, wind en zonneschijn, op elk mogelijk uur van de dag (of nacht).

En dan probeer je halsstarrig de local uit te hangen, doorworstel je (h)al(f) pratend een novelle, laat je je hakken achterwege en overweeg je een woeste tatoeage. Je jogt het Görlitzerpark plat om de kilo's wereldkost en enge suikers te verbranden en analyseert, behalve de kleerkast van gastvrouw H, het leven en de kunst ervan. Maar plots is het thuisfront weer akelig dichtbij. Klinkt die andere West-Germaanse dochtertaal opvallend storend. Verkillen uitdrukkingen en plaatselijk gefabriceerde moppen die een etmaal eerder nog op de lachspieren hadden gewerkt.

En toch... Is je buit uit de chaos aan opgehoopte koopjes voornamelijk anarchistisch zwart, drink je je thee enkel nog met echte reepjes gember, blijkt die aangekweekte drang naar zoet nog niet helemaal uitgewerkt en blijf je grinniken om het Pfaffiaanse Duits van de eega. 'Alle Reisen haben eine heimliche Bestimmung, die der Reisende nicht ahnt', sprak wijsgeer Martin Buber ooit raadselachtig. Welaan, dan heeft Bestimmung Berlijn me vooral vrank, vredig en vrij van zorgen gemaakt. Of toch tot het moment dat ik makker Thesis weer naar me zag blinken. Schade, genau!

Zie ook: Stil in Berlin - Freunde von Freunden - Styleclicker - Streetpeeper - Stylesreport Berlin