Michael Dweck |
Je was al vergeten hoe het voelde. Die allesomvattende en toch makkelijk doorkliefbare massa waarin je bewegingen het midden houden tussen een robbertje vechten en geliefkoos. Op de vlucht voor meedogenloze hitte en de jeuk van muggenprikken. Voor zorgen die in vergelijking met wereldproblematiek geen zorgen meer zijn, maar toch als wriemelende miertjes in je hoofd rondwanen en je nonchalance verklaren, de lekke band, je verloren lievelingsdingen, het kapotte slot, al die opties waar je niet wijs uit raakt, de afkeer van massa's, je laksheid in vriendschap. Het zogenaamd kwalitatieve pakje om het lijf dat steeds meer see-through wordt op de verkeerde plaatsen. Een vertraagd wapperende haardos die je met je meesleurt als een te zwaar beladen rolkoffer in een drukke straat met kasseien. Radio Nostalgie nu eens vlakbij, dan weer in een ander universum. Spa bruis in je neus, kramp in je tenen, mislukte pogingen tot crawl. Maar met elke slag wordt je vlucht een berusting, omarm je het niet-weten, de dingen zoals ze zijn. Daags nadien ben je een pop met coupe stro, slecht bevestigde ledematen en een tienbeurtenkaart op zak. Omdat je weer weet hoe het voelde.
O, Nel, zo leuk je opnieuw te lezen en wat een mooi comeback stukje. Hoog tijd om nog eens mijn 10-beurten kaart te zoeken.
BeantwoordenVerwijderenHaha Marlies, nu voel ik me een beetje als Britney ten tijde van 'Gimme more'! Ik wou al lang iets zeggen over jouw laatste stukje. Zal het ter plaatse rapporteren. Over naar studio Modaal.
Verwijderen