dinsdag 10 februari 2015

A sneaky follower of fashion.



'Ah. Ga je tennissen?', vroeg hij. En: 'Oei. Is dat leer nu al kapot?'. Leg maar eens uit aan een scepticus als vader wat er zo bijzonder is aan een paar retinavernietigend witte sportschoenen met craquelé textuur. Terwijl je de plotse begeerte zelf nog altijd niet zo goed kunt plaatsen. Dat je aan alles kunt wennen als je het maar vaak genoeg ziet passeren (vernietigende blikken gaan naar Pinterest, Tumblr en alle straatstijlblogs) zal er veel mee te maken hebben. De bedenkingen zijn legio: de kleur (geen, want spierwit en dus ontvankelijk voor herinneringen aan alle wegen die ze hebben bewandeld), de stijl (alsof je elk moment in een spontane sprint dreigt te schieten), de crossgenerationele coolheid (op een middelbaar schoolfeest vol witte sneakers voelde ik me ineens als een houterig huppelende oude merrie in een wei vol jonge veulens), de frequentie (het is zoals met auto's: vanuit je Volkswagen lijkt de halve bol met hetzelfde merk te rijden) en de absurde clash met je volledige garderobe.

Voor bezwaren of spijt is het nu te laat. De buit is binnen. Maar wis en waarachtig zijn ze de sterkste stijger in mijn hitparade van schoenen waar een 'de' voor te plakken valt (de Dickers, de Pistols, de Free Runs en de Chelseas). Met dat Dashpromotende wit komt het vast goed. Sinds ik langs de kustlijn (zie foto, waarop het lijkt alsof ik dringend moet maar in werkelijkheid in een krampachtig gevecht met de wind verwikkeld ben) en door bossen ploeterde maakten natuurlijke grondstoffen en een brok hondenfeces de inspectie van mijn schoenen mogelijk zonder zonnebril. Die handeling heeft overigens een ingebouwde rappel voor lichaamsactiveiten (Alle Domme Idioten Doen Aan Sport). Een spurtje is gauw ingezet. Sinds kort ben ik net iets minder te laat dan gewoonlijk (en incidenteel zelfs bijna op tijd). 'Wie is die hippe vogel?', denk ik tot nader order bij het zien van mijn gespiegelde versie. Dat Phoebe Philo begin deze eeuw al de magie van een donker silhouet met Stan Smithjes vatte is een sussende gedachte. En als 'sneaker' op 'klassieker' rijmt volgens mijnwoordenboek.nl, dan zit ik gebeiteld voor een jaar of tien. Of toch minstens tot een nieuwe hype zich aan me opdringt.

2 opmerkingen:

  1. Goed gedaan!
    Soms is plooien gewoon een geruststellend ervaren dat je meer met de massa gemeen hebt dan gevreesd.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Amai, da's een goed bedacht en kei-overtuigend argument dat in veel situaties van toepassing is. Weet dus dat ik nooit met jou ga shoppen, Jani Modaal!

      Verwijderen