Als zelfs de bioscoop geen bescherming kan bieden tegen kleurrijke, om een bal vechtende fantomen of de zogenaamde engste ooit, is het een verademing om in de luwte van het reguliere programma te kunnen vluchten in een buitenkansje. Zo eentje dat bijna geen toeschouwers trekt, omdat die liever naar vetbetaalde fantomen of engere dingen kijken. Zodat je des te meer het gevoel krijgt iets bijzonders te beleven.
Het helpt dat het pellicule de ene na de andere betoverende prent op het scherm tovert. Ondersteund door weinig woorden maar met veel en mooie klank, want: een prachtige soundtrack (zijn lied in haar oren!). De in een vintage filter omhulde en door afgeronde hoeken begrensde sequentie viert loslaten, de liefde, het leven en ook en vooral: de dood. In de verpersoonlijking van dat laken met twee gaten. Veel kom je voor het kijken beter niet te weten, maar dat een ouderwets spook de show steelt, deelt de filmposter al mee. Het zweeft door scènes die je hart lichtjes indeuken, je traanklieren aan het werk zetten, je nekhaartjes overeind duwen maar ook je lachspieren aanporren via, jawel: geestige bespiegelingen. Het zoekt samen met jou naar verborgen boodschappen, het schudt je wakker en sust je achtereenvolgens in een raarsoortige droom die je in de nacht die volgt zult herbeleven.
Het doet je twijfelen, of er misschien toch meer is dan het oog doet geloven, over het hoe, het wat, het waarom van dit bestaan, en aan het verhaal, dat dankzij al die onuitgesproken woorden veel ruimte laat voor persoonlijke interpretatie (en er misschien niet eens een is). Rooney rouwt met overtuiging, Casey twijfelt zelfs onder zijn laken geloofwaardig en de regisseur, die wist wat hij deed. Het resultaat is een griezelig perfecte poëtische prent die meteen in mijn top drie van dit jaar is gaan rondwaren.
Piepklein minpunt misschien
is dat ik na de film
nog altijd spoken zie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten