Woorden die rijmen op mijn naam, en dat zijn er best veel (kijk maar op mijnrijmwoordenboek.n(e)l), doen me spontaan de oren spitsen. Meerdere keren per dag heb ik het gevoel aangesproken, herkend, besproken te worden of nodig te zijn. Ook wanneer Volare door de boxen schalt. Gezegend zijn zij (uitgezonderd deze dan) met een originele naam. Was me dat een ellende met die 37 Sofies, 21 Lienen en 16 Julies in de middelbare schooltijd. Zij hebben hun puberteit moeten doorspartelen met paranoïde gevoelens en standaard een nummer of familienaam achter de titel geplakt. Maar ach, ze vonden onderling vast schouders genoeg om op te huilen. Naamgenoten hebben tenslotte een solide basis voor een langdurige vriendschap. En zelfs al zijn het nobele onbekenden voor elkaar, ze krijgen steevast een streepje voor en het voordeel van de twijfel. De kunstenaar, de vrouw van de kunstenaar, de designer en het poesje van Dick Bruna zijn in mijn geval allemaal plezant en goed bezig. Vijandige of vervelende individuen lijken me dan ook niet onmiddellijk in aanmerking te komen tijdens het kiezen. Een gelijknamige boorling in de kennissenkring staat garant voor positieve feedback.
Idem voor naamgenoten van lievelingsmensen. Je gaat hoe dan ook vergelijken, alsof ze behalve (of dankzij) de naam automatisch nog meer overeenkomsten delen. Of omdat hun aanspreking alleen al emotionele associaties oproept. Groot was dan ook mijn instant obsessie toen Instagram, naast de gebruikelijke hippe vrouwen met perfect gestijlde borden, yogatenues en baby's, de schildersdoeken van Yvonne Robert suggereerde. Werken van iemand met beide grootouders langs vaderszijde in haar naam kan ik niet anders dan met een gekleurde blik bekijken. In dit geval: in pastellerige tinten neergekwakte figuren. Zo van die Dat kan ik ook - kunst. Maar dan moet je 't maar doen, in plaats van erover te zeuren. Ja, de Duitse Yvonne Robert is zo'n doener. Net als oma Yvonne en pepe Robert. Niet te veel poespas, gewoon rechttoe rechtaan in het leven staan. Zeggen waar het op staat, en anders liever zwijgen. Of zoals wijlen Robert placht te zeggen tegen vrouwlief Yvonne: 'Os ge nen voicemail inspreekt moet ge genen langen epistel beginnen'.
De stilletjes uitstervende grootoudergeneratie wordt tegenwoordig symbolisch in de bloemetjes gezet via het kroost hunner trendgevoelige kleinkinders. Marc, Claudine, Luc, Nicole, Patrick en Sabine staan al te trappelen van ongeduld om geëerd te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten