'Twee harten, vier ogen
łojojoj
Dag en nacht in tranen
łojojoj
Donkere ogen, jullie huilen
omdat jullie niet samen kunnen zijn
omdat jullie niet samen kunnen zijn.'
Multitaskgewijs lag ik zijdelings op de mat met mijn gestrekte linkerbeen afwisselend op- en neerwaartse bewegingen te maken, terwijl op het scherm voor me de eerste zwart-witbeelden ontrolden. Dat been bleef zo ongeveer halverwege de twintig to do's hangen en mijn houding veranderde in gebiologeerd zittend toen al snel bleek dat Cold War absolute fascinatie opriep. Die openingsscènes op het platteland met lokale hits, vibrerende stemmen als klokken, zwierende rokken en de prille verleidende blikken van de hoofdpersonages: daar kon geen tweede activiteit meer bij.
In een 88 minuten lange, steeds stijgende verbazing voerde de camera me door vijftien jaar dramatische liefdesgeschiedenis. Via perfect gekadreerde plaatjes van innige omhelzingen in diverse landen met dito politieke situaties, summiere conversaties in het Pools, Frans, Duits en iets Sovjet-Unieachtigs, gevarieerde dansjes met of zonder knikkende hoofden, folkloremuziek en jazzy nummertjes. Van het wuiven der Pools riet tot het geritsel van blaadjes langs de Seine: het zit 'm in de details. En ook in de 'sentimentele rotzooi', zoals regisseur Pawel Pawlikowski (zie je 't ook? Paw Paw!) de relatie van zijn ouders beschrijft, die als voer voor het verhaal diende. Want in de metafoor Oost versus West schuilt het niet met en niet zonder elkaar kunnen, het smachten, het wachten, haat, liefde, diepdroevige toestanden en wat er nog zoal gebeurt wanneer twee harten en vier ogen een schier onmogelijke situatie mogelijk proberen te maken. Om uit te monden in een scène met een schijnbaar nog mooier uitzicht aan de andere kant van het beeld. Oj oj oj.
Op Netflix bedelt het al even hartverscheurend ogende Marriage Story al dagen om mijn aandacht. Maar het donkerbruine vermoeden dat ook daar geen tweede activiteit of zwakke aandachtspanne bij past doet me wijselijk, doch ongeduldig wachten tot het geschikte moment zich aandient. Met niets aan het hoofd of binnen handbereik ter afleiding, tenzij misschien die zelf gepofte gekarameliseerde popcorn met kaneel, nootmuskaat en een hint sinaasappel. De bioscoop is ook een optie, maar tot dicht bij het scherm kruipen heeft minstens hetzelfde effect. Bovendien heeft een thuisvertoning de luxe van de pauzeknop, voor wie dringend moet, even naar adem moet snakken of nood heeft aan een tussentijdse evaluatie. Kom je ojk?
Op Netflix bedelt het al even hartverscheurend ogende Marriage Story al dagen om mijn aandacht. Maar het donkerbruine vermoeden dat ook daar geen tweede activiteit of zwakke aandachtspanne bij past doet me wijselijk, doch ongeduldig wachten tot het geschikte moment zich aandient. Met niets aan het hoofd of binnen handbereik ter afleiding, tenzij misschien die zelf gepofte gekarameliseerde popcorn met kaneel, nootmuskaat en een hint sinaasappel. De bioscoop is ook een optie, maar tot dicht bij het scherm kruipen heeft minstens hetzelfde effect. Bovendien heeft een thuisvertoning de luxe van de pauzeknop, voor wie dringend moet, even naar adem moet snakken of nood heeft aan een tussentijdse evaluatie. Kom je ojk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten