Lament eener verdwaalden ziel - zomereditie / deel 1.

Omdat de zon dan toch besloot te gaan schijnen was het uitgelezen moment daar om de zomergarderobe tevoorschijn te halen. Viel dat eventjes tegen. De schamele hoop verfrommelde restanten van drie voorbije zomers stak schril af tegen de vele stapels kasjmier, mohair en angorawol die - hopelijk voor heel erg lange tijd - naar de achtergrond van de kast werden geschoven. Alles (of: het bijna-niets) rimpelde en kleurde zoals de (grauwe, afgewassen, bevlekte) 'voor's' uit waspoederreclames. Met als voornaamste verschil dat Dreft noch Dash de boel in dit geval zouden kunnen redden van een gewisse vuilbakdood. Goed, ik overdrijf, un peu, zoals wel vaker. Enkele stuks konden er nog wel een seizoen tegenaan. De merkjes, met name. Mijn trouwe rafelende Levi'sshort en enige tops van Franse makelij. Plus: de bikini (vintage Cacharel), het badpak (anoniem vintage) en een luchtig beige parkaatje. Einde verhaal. De conclusie was dus bikkelhard, mijn voornemen vast en duidelijk: kwali- gaat boven kwantiteit, en voor alles wat zelfs nog maar lichtjes naar massaproductie neigt. Al eerder mompelde ik hier iets vaags over het 5 French Piece Wardrobe - principe, tot nu toe was ik zelf eigenlijk niet zo goed op de hoogte van het hoe en het wat. Dat het weloverwogen, uitgepuurd en ietsiepietsie duurder moet zijn, dat is, weet ik wel, het grondbeginsel. Daarom laat ik u maar al te graag meegenieten van mijn zoektocht naar de ultieme aha-erlebnis op vestimentair gebied. Te beginnen met, in dit eerste en tevens ook meest lastige deel, de voetdracht (footwear, zeggen de Angelsaksen). Want van een zomerschoen, lieve lezer, ga ik heel stevig sidderen en beven.

/Steven Alan Classic Shirtdress/
Woman by Common Projects Suede Espadrille / Marsèll Coltellaccio Perforated Oxford /
Steven Alan Mary Jane Sandals / Dieppa Restrepo Gaston Slip-On /
alles via lagarconne

Laat ik meteen al met de deur in huis vallen: van voeten blijf ik af, en het liefst heel ver-. Handen en vingers:  interessant, handig ter ondersteuning van onstuimige vertelsels en naar het schijnt voor fotografen ook een dankbaar attribuut. Maar voeten en tenen: daar loop je op, dat raakt de brakke grond, die stinken vaak en zijn zelden mooi. Vandaar: dood aan alle peep-toe's en sandalen! U doet ermee wat u wilt,  ik vertik het ze te dragen. Jarenlange research heeft me geleerd dat des zomers, wanneer de zon gaat branden, ik mijn koppigheid tot een zeer vergevorderd stadium brengen kan, daar zweterige smeekbeden vanuit de kelder mijner lichaam me in allerlei staten van benauwdheid brengen. Godzijgeprezen bestaat er zoiets als de espadrille, de mocassin, de loafer of de slip-on. Draaglijker dan een doorsnee schoen op warme dagen, een gulden middenweg voor mijn vastgeroeste zomerse gewoontes. Het grote probleem: de betere exemplaren blijken onbetaalbaar en bevinden zich ergens (achter een moeilijk te overschrijden grens) in Amerika of op een met duchtig bewerkt fotomateriaal  volgestouwd virtueel aankoopplatform. Daarom lijkt het eerder zinloos te dromen van een vlotte Dieppa - mocassin, als die zich louter op blitse prentjes aan je opdringt. Om honderden euro's te verkwanselen aan een blind-date met kalfsleren Mary Jane - muiltjes, zonder die ter probatie aan de voet te hebben geschoven, op zoek naar teleurstellend ongemak, een tegenvallende hiel of slecht uitgewerkte leest. Daar komt nog bij dat ik schoenen verslijt als waren het zwakke nylonsokjes: vervaardigd om slechts een fractie in iemands leven te zijn, gevaarlijke spillen in een mallemolen van overconsumptie. En dus, dierbare aandachtige, loop ik reeds vele jaren lang trots en onvermoeibaar menig schoenwinkel plat, op zoek naar een waardig, kwalitatief en toch economisch alternatief voor de (door mezelf, of door een ongekende voorganger) reeks doortrapte onbenullen, of het jaarlijkse paar espadrilles van de Brantano. In de tussentijd hou ik Ebay nauwlettend in de gaten voor plotse koopjes, en overweeg ik een cursus in de schoenmakerij. Wordt ongetwijfeld vervolgd.