donderdag 26 juli 2012

Une Petite Annonce.

Voor het maken van kaartjes en ter inspiratie voor mijn schrijfwerk ben ik op zoek naar zwart-wit foto's van vroeger, van die kleintjes met zo'n kartelrandje. Het liefst van (reizende, feestende, doodnormale) mensen. Ook met vellen wrijfletters en -cijfers kun je me plezieren. Ik stuur een kaartje en een postzegel terug als dank!


Het was ergens begin juli dat ik doelloos in een gedateerde krant bladerde en op van die ouderwetse zoekertjes stootte. Mensen die in kroonkurken sparen, alles over Bichon friséhonden bijeenrapen of naarstig op zoek zijn naar een blinker voor hun Pokémonkaartcollectie. Of zij die wenskaartschrijvers zoeken voor een ziek of jarig familielid. Je kunt het zo gek niet bedenken of het staat er, elke dag opnieuw, ergens achterin dat populaire dagblad. Rijst de vraag natuurlijk: werkt dat nu echt? Ik besloot meteen de proef op de som te nemen en zelf een annonce in te sturen. Aangezien ik lijd aan de verzamelwoede, was het niet zo bijster moeilijk te verzinnen waar ik om zou vragen. Begin deze week kreeg ik ineens verdacht veel post. Dikke brieven en mappen, kaarten ('Dit is een kaartje van mijn dorp.') en een zeldzaam postpakket. En mailtjes, die ook. Van een mevrouw die zich afvroeg of de mensen op de foto's én feestend én reizend én doodnormaal tegelijkertijd moesten zijn (en daaruit opmaakte: 'U bent nog een jonkje zeker, 20 à 30 of jonger? Het geeft niet.'). Van mijnheren die gewoon een beetje wilden praten over vroeger ('Het nonnetje op de foto is mijn moeder. Men wou haar op het internaat waar zij studeerde vermoedelijk inlijven en had haar reeds een kostuum aangepast.') of over zichzelf ('Ik ben 79 jaar en oud-leraar Tuinbouwschool te Mechelen. Nu nog werkzaam in het Groentemuseum te Sint-Katelijne-Waver.'). En wat ik vroeg, dat kreeg ik, tot vandaag zelfs nog met minstens twee enveloppen tegelijk. Ik moet het nog allemaal een beetje rustig bekijken, maar vind die nostalgie per post en het feit dat ik nu al hopen erfgoed bezit ongelooflijk hartverwarmend. Zoekertjes, zo is bij deze bewezen, marcheren dus nog perfect. Al heeft die belofte iedere inzending met een kaart te belonen, misschien wel een extra stimulans gegeven ('Ik dank u alvast want ben dol op een kaartje van iemand.'). En mij een reden te meer om niet te veel te lanterfanten, nu mijn vakantie officieel is ingegaan. Maar over het hoe en het wat ga ik zodadelijk nog eens diep peinzen, vanop mijn luchtmatras in het zwembad.
Zonnige groeten uit het Aards Paradijs! 

5 opmerkingen:

  1. Wat een fijn zoekertje! Ik kan mij voorstellen dat er veel mensen op ingaan, die vinden het vast leuk dat er nog iemand blij is met hun oude foto's, dat ze er over vroeger kunnen praten of inderdaad om een kaartje te krijgen. Misschien moet ik ook eens annonceke opstellen haha ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ooh, ik heb ook nog heel veel van die wrijfletters en cijfers, kan ik u daar nog een pleziertje mee doen? Stuur maar een mailtje naar bijgebrekaanbeter (at) hotmail.com indien het antwoord ja is! Ziet er al als een heel fijn stapeltje uit :) Zalig al die verhaaltjes die bij die post/mail komen he :)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Bangelijk zoekertje! Je krijgt én post én mooie foto's én nog eens een leuk verhaal van de mensen, geweldig!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Amai, zo leuk! Stiekem lees ik ook nog steeds de zoekertjes in de Libelle van mijn mama. Nostalgie alom!

    BeantwoordenVerwijderen