We zijn graag op onszelf.
Maar liever niet alleen.
R. Rebergen
Ze noemen het vrije tijd, de zielen die maar wat graag met zichzelf in een stille ruimte zijn. Als Wiedergutmachung, omdat ze hun gedachtes na uren gezelschap niet meteen gerangschikt krijgen. Ze komen graag onder de mensen, zijn geïnteresseerde gesprekspartners, doorgaans gezellig om erbij te hebben, vaak ook heel erg grappig. Maar als ze na drukke dagen vol feestjes en dieptedialogen het rode licht, snelheidsbeperkingen of alle sociale normen negeren, weten ze dat het tijd is voor hun schelp. Het toilethokje is een handig toevluchtsoord in nood, een afwezige indruk soms een vereiste. Zij die hun vrije tijd in opperste isolement benutten doen dat alleen maar uit noodzaak. Ze zijn niet eenzaam, gewoon graag op zichzelf. Neem hun afzijdigheid dus niet persoonlijk. De rust en stilte maken van hen een beter mens: vlot in de omgang maar zo nu en dan gewoon even niet. Het zit zo:
'Voor de eenzaam-zwijgende is wat hij ziet en wat hem wedervaart tegelijk onscherper en indringender dan voor hem die in gezelschap is; zijn gedachten zijn zwaarwichtiger, vreemder en nooit zonder een zweem van treurigheid. Beelden en waarnemingen die met een blik, een lach, een uitwisseling van oordeel luchtig af te doen zouden zijn, houden hem bovenmatig bezig, verdiepen zich in het zwijgen, worden veelbetekenend, worden beleving, avontuur, gevoel. Eenzaamheid brengt het originele voort, het gedurfd en bevreemdend schone, het gedicht.' (Thomas Mann, De dood in Venetië)
Prachtige quote. En dan is de vraag natuurlijk: herken je jezelf erin?
BeantwoordenVerwijderenSoms wel, soms niet. Echte avonturen kunnen ook inspiratie geven, maar doen dat anders. Ze vergen in elk geval tijd voor verwerking. Elke dag is een nieuwe oefening in het vinden van de juiste balans tussen daden en gepeins. (Zegt ze, terwijl ze in lotushouding op een reepje zeewier kauwt.)
Verwijderen