Nee, 't was niet helemaal hetzelfde. Wij hadden, op die leeggelopen band na, geen krakkemikkig omgebouwd busje, geen geldgebrek, wisselende interimcontracten of rouwproces te doorstaan. Tenzij die om de jetlag, de gemiste uren slaap en onze sappige aircohoest. Zij was meestal alleen, wij altijd met z'n drietjes. Eén rijstijl versus drie uiteenlopende, twee ongezouten meningen er telkens gratis bij. Een interne monoloog versus drie weken lang steeds minder nadenken over wat interessant genoeg zou zijn om het in de groep te gooien - van filosofische statements tot verslagen van elk toiletbezoek. Zij neuriede af en toe een liedje van vroeger begeleid door een pianosoundtrack, wij lieten dagelijks drie afspeellijsten door elkaar vloeien en zongen soms luid, soms stil en altijd lispelend mee met de Alessi Brothers. Zij ontmoette zo nu en dan een oude bekende, wij vielen van de ene verbazing in de andere bij wat er zoal op ons pad kwam. Van cowboys in bureaustoelen, parkwachters uit Wes Anderson-films, in scooters of aan gokmachines vastgelijmd lijkende Walmart-shoppers en kettingrokers, over blote mannen met een schamel lapje boven hun edele lid op straat tot Mormoonse meisjes met meterslange vlechten, allemaal minstens even enthousiast 'Hi, how are you?' scanderend. Zij wist zich handig te manoeuvreren tussen gekende gebruiken, wij ontcijferden kaarten, bleven elke dollar, Fahrenheit en mijl omrekenen, ontdekten pas na een week of twee dat het woord Xing op vijf- tot zevenvakkige rijbanen crossing wilde zeggen, dat we aan het rode licht zomaar rechtsaf mochten afslaan, dat al de ijsboxen her en der geen overbodige luxe waren, dat we in onze vrees voor beren ook rekening hadden moeten houden met niet-ratelende slangen en op het nachtelijke wegdek rondspringende hertjes. Zij sliep in haar vervoersmiddel wanneer de nood het hoogst was, wij deden omwegen in onze SUV voor logeerervaringen op memorabele locaties, met zicht op berg, dal of sterrenhemels vanuit jacuzzi's.
Er waren ook gelijkenissen. Niemand van ons wende aan wat er zich door de voorruit op de dagelijks veranderende scène afspeelde. Allemaal regen we de mijlen, nieuwe indrukken en ervaringen aan elkaar tussen gele middellijnen, met de blik vooruit. Van strand naar park langs bezienswaardige dinosauriërs, inhammen, mammoetbomen, cactusmannetjes, brandende bossen, rotsformaties, hamburgerketens, gele schoolbussen, gestapelde keitjes, mensen die zichzelf verkopen op billboards, opgerolde kranten in voortuinen met porches, yard en garage sales, en overal een onmetelijk gevoel van ruimte. Met soms slapeloze nachten, fysieke ongemakken, een emotioneel moment, gevarieerde gevoelens van ontlading, inzichten, voornemens en verlangens die zich in weidse landschappen plots meester van ons maakten.
Maar terwijl wij gewoon even de sfeer kwamen opsnuiven om iets af te vinken van een lijstje, wat onvergetelijke sensaties te sprokkelen en die voor het thuisfront te bewijzen met kiekjes en anekdotische herinneringen, wint zij ruimschoots in zelfontplooiing, daad- en veerkracht, gevoel voor humor, hoop en zelfrelativering in wrange tijden. Want even door een filmisch decor passeren is een schijntje. Er werkelijk in overleven, of toch zo professioneel te doen alsof, dat de grens tussen Frances en Fern helemaal vervaagt, is op zijn minst vijf sterren en een gouden beeldje waard. En een goedgevulde bioscoopzaal, vol kijklustigen die even het gevoel willen hebben op reis te zijn. Of om herinneringen op te halen aan hun eigen tijdelijke nomadenbestaan in the US of A.
Nomadland is te bekijken op Disney+
en in uw pas heropende cinema
Geen opmerkingen:
Een reactie posten